Hoogtepunten van Patagonië

¡Hola amigos!
Op de laatste dag in Puerto Madryn hebben we een geweldige excursie geboekt. Bang voor het koude water hebben we ons in 7 mm dikke wetsuits gehesen om te gaan snorkelen tussen een grote kolonie zeeleeuwen. Met hun snorharen voelen ze constant aan je gezicht. Je kunt de zeeleeuwen gewoon aanraken! De zeeleeuwen voelen zich het meest tot je aangetrokken als je in een groep blijft. Met koude handen en tenen gingen we terug te boot op, en spotten we nog eens 2 walvissen tijdens de bootreis. Na een voldaan gevoel van de ochtend zijn we weliswaar de bus ingestapt voor opnieuw een reis van zo´n 20 uur naar het zuiden van Patagonië, via Río Gallegos naar El Calafate.

De dikke truien zijn intussen de kast uit getrokken, want hier is het weer een stukje kouder. We zitten in een hostel in El Calafate, dichtbij het Nacional Parque de los Glaciares waar de beroemde Perito Moreno te zien is. Het is een prachtige omgeving met houten huisjes, open haarden, witte bergtoppen, heerlijke barbecues en een gemoedelijke sfeer. Ik zou bijna denken dat het het weer bijna kerstmis is... Buiten staan mensen ´s avonds in houten huisjes, in een smal steegje dat met lampjes is versierd en dennebomen, hun spulletjes te verkopen. In ons hostel hebben we het tweede paar Nederlanders ontmoet en zo wisselen we onderling tips uit voor leuke en interessante activiteiten voor de omgeving en overige plekken in het land.
De afgelopen twee dagen hebben we de kou dan ook goed opgezocht. Vrijdag zijn we naar de Perito Moreno geweest. Na de boottocht die je de gletsjer van dichtbij liet ervaren, liepen we langs aangelegde balkons om de inmense gletsjer te bezichten. Wat een uitzicht! De gletsjer drijft op een meer met melkgroen water, af en toe breekt er een stuk ijs af met het geluid van onweer en plonst in het water. Een hele middag lang hebben we met open mond staan kijken naar dit gigantische spektakel. Een must-see in Argentinie. Tot onze grote teleurstelling zijn ice trekkings (nog) niet mogelijk. Door de sneeuwval is het gevaarlijk om tussen de ijsblokken te trekken, omdat de eventuele valkuilen bedekt. Je weet dus niet waar je loopt. We hoorden dat deze activiteit vanaf vrijdag weer te boeken is, maar het is verspilde tijd om hier langer te blijven.
Gisteren zijn we naar het -op dit moment- spookstadje El Chalten geweest. De Argentijnen weigeren de boel open te laten in laagseizoen. Echt, het was alsof je de enige was op de wereld. Tot onze knieën bedolven in de sneeuw liepen we de twee routes die open waren, helaas was de Fitz Roy route niet begaanbaar. De eerste route was een uur enkele reis lopen, die leidde naar een prachtige waterval tussen de ijspegels. Norman was helemaal onder de indruk van de sneeuwlandschappen en kon zijn fototoetsel niet met rust laten. De eindbestemming van de tweede wandeling liet een panoramauitzicht zien van de hele stad. Om de dag af te sluiten genoten we van een kop koffie in het enige geopende café, tegenover het busstation.
Opvallend is dat de Argentijnen nogal zoetekauwen zijn. Bij ieder kopje koffie krijg je 5 zakjes suiker, zodat je je koffie kunt omtoveren in suiker met koffie. ´s Morgens bestaat het ontbijt uit koek, cakejes en croissants met een zoete glazuurlaag. Ik begin onderhand al aardig te verlangen naar ´normaal´ brood ;-)
Aangezien we het niet echt zien zitten om meer dan 2 volle dagen in de bus te vertoeven, hebben we een vliegticket naar het zuiden geboekt. Onze reisduur is nu verminderd naar 3 uur. Waarschijnlijk reizen we nu door naar het noorden, Puerto Iguazú, om de 275 watervallen te zien.
¡Hasta la próxima vez!
Ciao,
L&N