Straatverkoop in Beijing

Zondag hadden we een vrije dag en besloten we naar de Paralympics te gaan. Omdat ze in het hotel geen tickets meer konden verkrijgen (ze waren uitverkocht) gingen we op de bonnefooi en hoopten we op straat tickets te kopen. En jawel hoor, we waren nog niet uitgestapt of de eerste kwam al naar ons toe gelopen om een ticket voor het dubbele te verkopen. Kost nog steeds niet veel, want we hadden alsnog een ticket voor €15. Goed te doen dus. Wel goed kijken wat je in je handen gedrukt kreeg, want de Chinezen zijn een kei in kopietjes verkopen. Overdag hebben we de atleten gezien en ’s avonds een wedstrijd van rolstoel basketbal. De wedstrijden van het basketbal vond ik spannender, bij de atleten is er niet zo’n spanningsopbouw. Het is binnen een minuut weer afgelopen. En dan komt er weer een medailleceremonie… Een beetje aan de lopende band door. Buiten konden we al horen wie een medaille gewonnen had. Hoorden we veel gejuich, dan waren het gegarandeerd de Chinezen. Leuk om die sfeer te proeven.

De tickets van het basketbal waren voor de halve finale. Vooral de tweede was een spannende wedstrijd, want in de laatste 16 seconden werd het voor de ploeg die constant achter stond, gelijkspel. Een verlenging van twee keer 5 minuten was het gevolg. Toch flikten de Canadezen het om te Amerikanen op het laatste nippertje in te maken. Het publiek was niet te stoppen!
Een ding wat je sowieso in China gezien moet hebben, is een markt. Ze trekken je letterlijk en figuurlijk aan je kleding naar binnen. “Special price for you”, of course. Always special price. Ze wilden m’n vader al kopen voor €20,-. Kennelijk vinden ze de westerse mannen, ongeacht leeftijd, erg knap. Emily deelde deze mening ook al. Op de markt verkopen ze werkelijk van alles (op voedsel na) en je moet afdingen tot ongeveer 1/3 van de prijs. Ze maken fantastische kunstwerkjes van riet en maken schilderijtjes met inkt op de zijkant van hun handen.

Met Emily ben ik nog naar een andere markt geweest, een stuk minder toeristisch en nog goedkoper. Je kunt hier 10 keer zoveel kopen met ons geld. Via Emily kom ik een hoop te weten over China. Ze vertelde me onder andere dat alle studenten op de campus slapen, gesplitst van de mannen, en dat ze daar verblijven voor het grote bedrag van ¥900 (€90,-) per jaar. Hadden wij dat maar voor onze studentenkamertjes…

Intussen ben ik aangekomen bij mijn Youth Hostel en heb ik een beetje de buurt verkend. Ik zit middenin de ‘hutongs’, wat smalle oude straatjes zijn die de manier van leven van vroeger weergeven. Emily vertelde dat deze woningen wel een paar miljoen waard kunnen zijn, ook al lijkt het een krottenwijk. Ik deel mijn 6-persoonskamer met slechts 1 persoon, dus bijna een privékamer. Het is een Russische vrouw, en ik heb nu al wat meningsverschillen ervaren. Zij wil met het gordijn open slapen, omdat ze anders bang is dat de frisse lucht niet naar binnen komt. Intussen slaap ik niet omdat het veel te licht in de kamer is. “It is dark outside!”, yeah, right. ’s Nachts en in de ochtend hield ze me constant wakker, ze liep telkens de kamer in en uit. Ook werd ik verrast door een keiharde scheet toen ze in bed lag. Fijn hoor, zo’n huisgenoot ;) Op naar de volgende nacht. De locatie is verder prima, lekker schoon. Het enige nadeel is dat veel taxichauffeurs het niet kennen, en dat het vervoer moeilijker wordt.

Vandaag ben ik maar op de Chinese manier de Verboden Stad gaan bezoeken, oftewel, op de fiets. Twee Belgen vertelden me hoe ik er makkelijk kon komen, dus dat scheelde me weer. Best leuk, nieuwe contacten opdoen, morgen ga ik met ze mee een 10 kilometer lange wandeltocht maken over de Chinese Muur. Ik denk dat ik vast wat pleistertjes meenemen voor de blaren.

Nog een tip voor de nieuwe reizigers richting China: ga niet zomaar een restaurantje binnen. Ik dacht, laat ik eens gaan lunchen in een willekeurig restaurantje aan de straat. Ze wilden me noodles geven, prima. Toen vroegen ze wat voor vlees ik wil: het bestond uit grotendeels bot en eendenkoppen. Nee, ik had alweer geen honger meer. Beef werd me voorgeschoteld, koud, met veel vet en bot ertussen. Ik wist niet hoe ik dit naar binnen moest gaan werken en deed dus ook maar niet. Ik gaf aan dat ik eigenlijk wilde betalen, maar ze stonden erop dat ik wachtte totdat de noodles kwamen. Ik begon deze te eten met stokjes, en serieus, álle Chinezen gingen mijn kant op zitten kijken hoe ik aan het prusten was met die dingen. Ik voelde me echt bekeken en belachelijk. Uiteindelijk kwam iemand me een vork brengen, maar werd nog steeds aangestaard. Ik vond het wel welletjes en kon ook niet veel meer naar binnen krijgen. Ik heb betaald en ben heel snel weggerend. Vanaf nu blijf ik eten bij de jeugdherberg, weer een les geleerd!

Liefs Linds