Change of plans

Na een aantal dorpjes en steden te hebben gezien, misten we het eilandleven. Al gauw reisden we af naar Sihanoukville om daar een ferry naar bountyeiland Koh Rong te pakken. Even weg van alle (verkeers)drukte: geen verkeer, behalve enkele scooters. Een heel gekke gewaarwording als je net de stad nog hebt gezien - zo weinig ruis om je heen! We waren dan ook blij om Sihanoukville te hebben overgeslagen. Overal waar je keek zag je hijskranen. Het was een en al constructie en vervuiling, vol met casino’s en landgoed in het bezit van de Chinezen. De aankomst op Koh Rong was wel even schakelen. Eerst zochten we ons rot naar de geboekte accommodatie; toen we eenmaal aangekomen kwamen bij het juiste hostel zagen we niemand bij de receptie. Sterker nog, het leek leeg en onbewoond. Op zoek dan maar naar iets anders. Gezien het gebrek aan elektriciteit en water kun je niet de beste accommodaties verwachten, dus even iets minder luxe.

De opvolgende dagen verkenden we het beeldschone eiland. Heldere wateren en prachtige hagelwitte zandstranden omgeven door palmbomen. Volgens Bibo ontbrak er een echter wel een zeer belangrijke faciliteit: de sportschool. Een jungleachtige looproute bracht ons langs diverse resorts en verschillende stranden. Omdat we dachten aan deze kant de helft te hebben gezien, leek het ons een goed idee om ook de andere helft te gaan bekijken. Op slippers vertrokken we vol goede moed. Deze kant was helaas wat minder mooi en de wegen waren bovendien vol met plakmodder door de tropische regenbuien in de ochtend. Niet heel praktisch in de brandende zon met een paar plakkies aan je voeten - ze bleven er regelmatig in hangen. Ik denk dat we halverwege de route het opgaven en een taxi (lees: met z’n tweeën achterop de scooter, mijn billen zaten nog net op de rand) terug namen naar ons hotel. Het leek mij beter mijn ogen te sluiten. Ongelofelijk hoe de Aziaten overweg kunnen met een scooter. Met z’n drieen trotseerden we glibberende modderbanen, supersmalle paadjes, flinke boomstronken en toch wel een aantal flinke heuvels. Ik was erg gelukkig toen we de rit hadden voltooid.

De volgende dag deden we maar iets minder spannend: met een boot de omliggende mini-eilanden verkennen. Tussendoor stopten we bij wat mooie plekjes en doken we het water in voor zwem- en snorkelplezier. Het zwemmen was hier echt fantastisch. Lauw, turquoise gekleurd water, weinig golven en een steenvrije ondergrond, alleen maar zacht zand aan je voeten. De boottocht was inclusief bier. Al snel veranderden de rustige passagiers in luchtruchtige toeristen op een discoboot en stond een van de jongens vanaf de boot in het water te plassen. Zodra het donker was stopten we nog een keer om een duik te nemen in het ruimschoots aanwezige plankton in de zee. Terwijl je met een duikbril het water inkeek, en vervolgens met je benen en armen flink heen en weer bewoog, leek je in een sterrenzee te zwemmen. Plankton licht namelijk op bij beweging. Heel gaaf.

Naast Koh Rong ligt nog Koh Rong Samloen; daar waren we ook nieuwsgierig naar. Helaas hadden we de wel erg rustige kant van het eiland gekozen en konden we zonder boottaxi niet naar de andere kant komen. Het was meer een klein dorp. Langs het wandelpad richting het strand leken sommige delen echt verlaten, sommige hostels waren bijvoorbeeld totaal niet onderhouden en waren langzamerhand aan het vergaan. Wellicht omdat het nu, vanwege het regenseizoen, geen hoogseizoen is?

Na alle avonturen in Cambodja hadden we in eerste instantie Laos in gedachten, maar omdat we dichterbij de grens van Vietnam waren besloten we onze plannen te wijzigen. Laos was immers weer een busreis geweest van 10 uur. Daar hadden we even geen zin in. Ons vervoer was nog wel even een dingetje, want we hadden de minibus richting de Vietnamese grens blijkbaar niet goed bevestigd. Die zat dus vol. Gelukkig was er nog een Frans gezin met hetzelfde probleem en die dezelfde richting op moest en konden we een taxi delen. Van de ferry gingen we de taxi in, beladen op scooters met onze backpacks gingen we de grens over en in het havenstadje Ha Tien pakten we vervolgens weer een ferry richting het Vietnamese eiland Phu Quoc. In Ha Tien hadden we wat wachttijd, dus we besloten een kijkje te nemen in het havenstadje. De straten zijn in tegenstelling tot Cambodja weer heel erg georganiseerd, maar er is erg veel vervuiling. Langs de wegen wemelt het er van de marktkraampjes en punthoeden gemaakt van waterkokosnootbomen, waardoor je zeker weet dat je in Vietnam bent. Tot mijn grote verbazing was het hier echt handen- en voetenwerk qua communicatie: er was amper een inwoner te vinden met enig Engels vocabulaire. De een na de ander wuifde met zijn hand en gebaarde het niet te weten, waarna ze zich vervolgens opdraaiden. De truckendoos van gebarentaal moest dus weer geopend worden.

Of we nu bij de verkeerde ferry waren of niet, wisten we niet, maar na bijna 4 uur in de boot te hebben gezeten waren we toch echt wel gaar van de reis. We kwamen aan bij een schattig guesthouse van een gezin en drie kinderen en waren een heuse attractie voor ze. Door onze hoge verwachtingen viel dit eiland een beetje tegen. Met een scooter verkenden we de highlights van de omgeving, maar we schrokken van de afval op elke hoek van de straat. Bij de zandstranden en mooie watervallen wordt door de Vietnamezen uitgebreid gepicknickt en het afval zonder pardon achtergelaten. Het is moeilijk door de afvalhopen te kijken naar het natuurlijke schoon, eerder gaf het ons een gevoel dat we er weer weg wilden. Bij de peperplantages werd je op geen enkele manier informatie verschaft, maar ook hier was de taal weer een barrière. Dat hadden we niet verwacht van een toeristisch eiland. Door het regenseizoen waren diverse stranden stormachtig en kon je er niet zwemmen. Het mooiste strand van het eiland was mooi, maar wederom vervuild en gevuld met toeristische rondvaartboten, opblaaskussens en bananenboten. Weinig idyllisch. Wel erg leuk was de avondmarkt. We maakten er een spontane tapasavond van en deelden verse visgerechtjes van elke kraam, afgesloten met een heerlijke voetmassage.

Hoewel we geluk hebben met de hoeveelheid regen in het regenseizoen, hebben we de meeste buien in Vietnam gehad. In Can Tho druilde het aan een stuk door. We hadden mazzel dat we de Mekong tocht op de zonnige dag erna hadden gepland. Om kwart over 5 ‘s ochtends werden we opgepikt om de dynamiek van de Floating Market te aanschouwen. Boten vol met fruit dreven in de vroege uren handel. Aan een lange stok werd de groente of fruit gehangen die in de boot te koop was. Een man in een cafeboot dreef ook rond om de bezoekers te voorzien van de nodige cafeïneshots of verse kokosnoten. Bijzonder om mee te maken. Na deze markt gingen we de smalle kanalen in. Het groen eromheen maakt de omgeving sprookjesachtig, totdat je de plastic zakken met vuilnis ziet drijven. De gids vertelt dat het afvoeren van afval geld kost, waardoor de armen er voor (moeten) kiezen om de Mekong als prullenbak te gebruiken. Triest verhaal.

Saigon was de laatste stop in Vietnam. We boekten online een hotel terwijl we op het terras een koffie dronken bij een tentje langs de drukke straten. Toen we aankwamen was niemand aanwezig. Buurtbewoners vroegen in gebrekkig Engels of we 5 minuten wilden wachten. Na een kwartier kwam een loopjongen met het nieuws dat ze overboekt waren. Geen kamer voor ons dus. Ze boden ons een alternatief aan, maar na het zien van de kamer hebben we bedankt. Na een tweede poging om te boeken kregen we hetzelfde verhaal te horen bij het hostel. Ons humeur werd er niet beter van. Na nog twee opties te hebben gezien hadden we dan eindelijk een kamer. Ho Chi Minh was gelukkig leuker dan de eerste indruk - een bruisende stad met vele marktjes en gezellige straatjes. Toen we de laatste dag de Cu Chi tunnels wilden bezoeken, werd onze trip last minute geannuleerd. Of we met de lokale bus wilden gaan, wat zo’n 3 uur duurde. Op zich niet erg, maar het tijdstip was wel een dingetje. De busreis was wel een ervaring. Naast de verdiensten van de passagiers beunen de buschauffeur en zijn assistent wat bij door hier en daar wat pakketjes op te pikken en af te leveren. Een half uur voor sluitingstijd arriveerden we. De tunnels waren indrukwekkend, maar we hadden helaas maar weinig tijd om ze te bekijken. Het is een doolhof van 250 kilometer onder de grond, waar militairen tijdens de Vietnamoorlog zich verschuilden, vergaderingen hielden, vrouwen en baby’s veilig hielden en oorlog voerden. Hoewel de Vietnamezen de tunnels al twee keer zo groot hadden gemaakt voor de toeristen, was het erdoorheen kruipen en lopen nog een hele kunst - voor dit soort dingen zijn we veel te groot, te lomp en te stijf. Na deze geschiedenis in een notendop snelden we naar de laatste bus terug naar de stad.

Wat was ik blij dat we diezelfde avond weer naar Thailand vlogen. We voelen ons hier toch meer thuis en welkom. Chiang Mai was dan ook een hele verademing: een groene, kneuterige en warme stad. Zelf had ik nog heel graag Pai willen zien, maar de tijd stond het niet meer toe. In de dagen dat we in Chaing Mai waren, reden we met onze scooter door een jungle-achtige omgeving richting tempels, bezochten we een druipsteengrot (Chiang Dao) en beklommen we een ‘sticky’ waterval. Door de gevormde mineralen op de stenen was de waterval niet glad en kon je vrij makkelijk naar boven klimmen. Super leuk en mooi. In de avonduren bevonden we ons in de wemelende drukte in vele avondmarkten, waar tal van kraampjes heerlijk streetfood aanbood, en dit alles onder het genot van live muziek (ook wel: Westerse liedjes met een Thai-Engelse uitspraak). Een fantastische sfeer. Na je buikje vol te hebben gegeten kon je neerploffen in de massagestoel voor een heerlijke voetmassage. Een van de hoogtepunten was voor mij ook wel de ‘Catmosphere’ bar, waar 24 katten om je heen liepen terwijl je je cappucino nuttigt. Voor de toeristen die hun viervoeters stiekem toch wel een beetje missen...

Aan al het moois komt een eind - het voelt totaal niet alsof we vijf weken op reis zijn geweest. Met een lijst vol wensen voor een volgend avontuur kijken we terug op een geweldige reis. Na een laatste fietstour in de Thaise hoofdstad stappen we morgen weer op het vliegtuig terug naar huis. Tot gauw!