Backpacken op krukken

De eerste dagen in een ander land zijn meestal de meest opmerkelijke. Terwijl je hersenen nog niet helemaal snappen dat je in een x aantal uur plotseling aan de andere kant van de wereld bent, wordt je, terwijl je een buitenlands vliegveld inloopt, ondergedompeld met gepersonaliseerde advertenties van het land. Typische Thaise wensen: cremes voor een witte huid, de beste kokosolie om mee te koken en het wondermiddeltje tijgerbalsem: goed voor spierpijn, jeukende muggenbulten - helpend tegen van alles en nog wat.

Het was wel een unieke - en hopelijk de enige op deze manier - ervaring om met krukken het vliegtuig in te stappen. Plotseling krijg je overal voorrang. Bij de handbagage check; bij de paspoort controle; bij de toiletten en bij het boarden. Een beetje ongemakkelijk wel, het heeft zo z’n voor- en nadelen.
Bibo had het voorrecht om naast iemand te gaan zitten die een heftige pijnstiller combineerde met drank: voor de man resulterend in twee uur lang overgeven, eerst over zijn eigen kleding en vervolgens in een grote afvalzak die tussen zijn benen in lag. Het vliegtuigpersoneel maakte zich zorgen en probeerde de man beter te laten voelen door hem zuurstof te geven en een arts onder de passagiers gaf hem pilletjes die zijn conditie moesten verbeteren. Uiteindelijk werd de beste man met de medische dienst het vliegtuig uit geholpen.

Eenmaal aangekomen in het hostel ervoeren we een volgend probleem. De reservering was helemaal goed gegaan, alleen was het een kamer op de tweede verdieping. Nee, geen lift aanwezig. De eigenaar was erg vriendelijk en wist een andere gast te wisselen van kamer, zodat wij op de begane grond konden overnachten. Een warm welkom. We waren kapot van de hele reis maar we moesten eigenlijk nog een hele dag. We wisten het te rekken tot 5 uur ‘s middags, toen zijn we als een blok in slaap gevallen. Met een gevoel dat het in de ochtend moest zijn werden we wakker om middernacht. Oeps... Toch maar even uit bed gegaan en getracht ergens wat eten te halen. Dat was best een opgave, aangezien het nachtleven niet enorm is. Behalve in een specifieke straat. We besloten naar de uitgaanswalhalla te gaan van Bangkok: Khao San Road. Daar moesten ongetwijfeld nog wat eettentjes open zijn.

We kwamen in aanraking met ladderzatte backpackers met buckets in hun handen en lurkend aan lachgasballonnen. Het enige wat wij wilden was een klein bordje eten. Was best een vermakelijke show, moet ik zeggen. Gelukkig vielen we na het uitje weer goed in slaap en hadden we de dag erna het Thaise ritme te pakken.

Echt veel opties om er op uit te gaan met krukken hadden we natuurlijk niet, maar toch zijn we leuk op stap geweest. In het Lumphini park aanschouwden we hardlopers en mensen die een workout deden in verschillende openlucht fitness locaties in het park. Bij ons bleef het bij een zwanenfietsboot die ons over het meer bracht. Op de terugweg naar het hostel wilden we wat alternatief vervoer proberen. We namen de sekaitreen (skytrain), zoals de Thai dat leuk zeggen. Vervolgens hadden we het plan om een boottaxi te nemen, maar helaas werden we richting de toeristenboot geleid en hadden we een ticket in ons handen voordat we het ons realiseerden. Wederom kwamen we uit bij Khao San Road, dit keer voor het avondeten. Bibo worstelt steeds met het eten. De geur van de Thaise keuken neemt alle eetlust weg, wat ik zelf totaal niet snap - ik vind geloof ik elk gerecht hier heerlijk.

Terwijl ik dit schrijf zijn we onderweg naar Koh Chang en hoop ik dat hij daar wat meer tot zijn recht komt wat betreft eten. Deze trip was ook een heel avontuur. Het Bangkokse verkeer liet ons niet toef om vanochtend op tijd te komen voor de busreis, waardoor we drie uur later de volgende bus pakten. Het valt me op hoe meegaand de Thai zijn, zonder enige bijbetaling kregen we een ticket voor de volgende bus. Tussendoor informeert Bibo steeds bij de buschauffeur hoe ver we op de route zijn, waarop hij ‘no no no no’ als antwoord krijgt en de buschauffeur alweer verder rijdt. Best belangrijk als de laatste ferry om vijf uur zou vertrekken. Hopelijk halen we de laatste ferry richting het eiland... Spannend.

Wordt vervolgd.

Groetjes!