Divers Azië

De eerste twee weken zijn voorbij gevlogen en ondertussen hebben we al heel wat gezien en meegemaakt. Nadat we met de bus aankwamen op ons eindstation, werden we als een gek naar de ferry gebracht die gelukkig nog aangemeerd was. Grappig detail: de Thai (en ook de Cambodjanen) staan vaak met hun shirt omhoog, alsof ze een naveltruitje aanhebben. Ze zijn trots op hun buik, denken we. Zo stond ook de chauffeur op ons te wachten. Aan het begin van de avond kwamen we aan in een jungle-achtige omgeving; een supergroen eiland met heel wat flinke heuvels en haarspeldbochten. We wisten meteen al dat het een uitdaging zou worden om hier te rijden met de scooter. De volgende uitdaging zat in de accommodatie. Het was best wel een klimmetje om naar de kamer te komen en ik liep nog steeds op krukken. De volgende dag zijn we maar op zoek gegaan naar een slaapplek waar ik waar ik wat beter naartoe kon strompelen.

De eerste minuten op de scooter waren spannend, maar ook dat wende snel. Onderweg spotten we aapjes die zonder pardon midden in de weg blijven zitten, ondanks al het verkeer dat langskomt. Koh Chang heeft prachtige blanke stranden omringd door palmbomen. Het ultieme tropische vakantiegevoel. De dagen die we hier spendeerden bestonden vooral uit uitgebreid ontbijten, relaxen op het strand, zwemmen in de zee en potjes poolen bij het hotel. Je schijnt er ook goed te kunnen duiken, maar dat lukte helaas nog niet vanwege mijn voet. Inmiddels begon mijn gestrompel steeds meer te lijken op lopen en kon ik de krukken (jeej!) eindelijk ‘thuis’ laten. De laatste dag zijn we meegeweest op een boot om de omliggende mini-eilanden te spotten en te snorkelen. We waren niet de enigen: de boot zat vol met Chinezen. De een nog brutaler en luidruchtiger dan de ander. Het snorkelen viel wat tegen: de visibiliteit was slecht, dus behalve een paar visjes was er weinig te zien. Ik heb ook voor het eerst ervaren hoe het voelt om gestoken te worden door een kwal. Heel vreemd, alsof je je brand in aan een hete oven midden in een fris bad koel water. Bij gebrek aan fatsoenlijk materiaal gebruikte een bemanningslid van de boot een plastic lepel om de eventuele overgebleven tentakels van de huid weg te scheren. Na een dag was het vervelende gevoel gelukkig weer weg. De eilanden en de parelwitte stranden waren adembenemend mooi en een verse kokosnoot maakte het plaatje af.

Na een aantal dagen besloten we Cambodja te gaan verkennen. De bus bracht ons naar de grens, waar een Cambodjaan ons opwachtte om de visa te regelen en advies uit te brengen over de valuta. Bibo voelde gelijk dat er iets niet klopte - hij herkende dit gedrag vanuit manipulatieve Egyptenaren. De onderhandeling begon al gelijk. De man vertelde dat we genoeg cash moesten meenemen vanuit Thailand, omdat er in Cambodja bijna geen ATM te vinden zou zijn. De ATM die we wel konden vinden zou $15 per transactie kosten, wat natuurlijk veel geld is. Daarom konden we beter zoveel mogelijk Thaise Bath uit de automaten trekken en het geld over de grens omwisselen voor de Cambodjaanse Riel of Amerikaanse Dollars - beide valuta wordt er geaccepteerd. Hoewel ik twijfelde wist Bibo 100% zeker dat het verhaal niet waar was en vertelde dat deze mannen commissie zouden krijgen voor het omwisselen van het geld. Na wat onderzoek op internet wisten we zeker dat het verhaal bullshit was. En inderdaad: na het wisselstation bleven de mannen achter om de grote winst van de andere toeristen te innen.

Cambodja voelde meteen anders. Je moet meer op je hoede zijn. Het was echt alsof we een Aziatisch Egypte binnenstapte. Schone, redelijk georganiseerde straten werd ingewisseld voor een arm landschap met veel vervuiling en een groot aantal bedelaars. We snapten pas hoe dit verschil zo groot kan zijn (geworden) na het bezoek aan de Killing Fields en S-21 in Phnom Penh, maar daarover later meer.

Onze eerste stop was Siem Reap, ook wel de plaats waar je de beroemde Angkor Wat tempel kunt bezichtigen. We hadden best geluk met ons vervoer naar deze stad, want we begrepen dat bussen pas beginnnen te rijden zodra ze vol zijn. Het zou dus maar zo kunnen zijn dat je uren staat te wachten voordat je vertrekt, maar wij hadden mazzel en waren een van de laatsten. Heel slim zette de buschauffeur ons af in een buitengebied, waardoor je perse een tuktuk moest nemen. Hij zou gratis zijn, mits we hem de volgende dagen van werk zouden voorzien. Daar hadden we geen zin in, dus we betaalden de rekening.

Siem Reap was een erg fijne plek om te zijn, maar ook een beetje vreemd. Terwijl we net enorme armoede hadden gezien tref je in dit stadje een mix van scooter-restaurantjes (lees: foodtruck) tot fancy zittentjes aan. Voor $3 kun je een overheerlijke maaltijd nuttigen en voor $0,50 heb je een getapt biertje. We vragen ons af waar ze het van doen.

Wederom begon de onderhandeling over de dagtrips naar de tempels en floating village. Sommigen wilden maar al te graag zichzelf verkopen, maar het bleef gissen welke deal je nu precies had gesloten in het gebrekkige Engels van enkele chauffeurs. Aangezien communicatie toch wel praktisch was in het geheel kozen we voor de tuktuk van het hotel, die ons de hele dag op tour nam naar alle schoonheden van de omgeving. Floating village was interessant om te zien: een complete community, inclusief school, woont op het water in huizen op palen. Er werd wel gelijk misbruik gemaakt van het feit dat je toerist was - de een na de andere donatie werd gevraagd. Dat voelde niet echt goed nadat we net een relatief duur ticket hadden afgerekend. Blijkbaar gaat dit geld niet naar de Cambodjanen zelf.

De tempels waren schitterend en elk had een verhaal op zijn eigen manier. Bij een van de tempels is het net alsof je in een filmset staat - ook welk de plek waar Tomb Raider is opgenomen. De charme verdween wel een beetje zodra de grote troepen Chinezen met hun fotoshoots de attractie innamen.

Onze tussenstop werd Phnom Penh, waar we wat geschiedenislesjes hebben genomen over het land. Schrijnend om te zien in wat voor soortgelijk Hiltertafereel deze mensen, nog maar kort geleden, hebben gezeten. Onder het regime van dictator Pol Pot zijn tussen 1975 en 1979 1,7 miljoen mensen, 1/3 van de Cambodjaanse bevolking, uitgemoord omdat de leider van de Rode Khmer een utopische visie wilde naleven van een opgeschoonde, zelfvoorzienende agrarische samenleving. Alle mensen werden uit de grote steden gedreven naar het platteland en veel werd verwoest: het land zou moeten worden gezuiverd van educatie, religie en anti-communistisch goed. Killing Fields (Choeung Ek) was de plek waar vele massagraven zijn gevonden. Om dure kogels te besparen werden de mensen op gruwelijke wijze vermoord. Kinderen werden bijvoorbeeld tegen een boom doodgeslagen. S-21 was voor vele mensen de laatste stop voordat ze naar Choeung Ek werden vervoerd. Oorspronkelijk een school die in deze tijd als gevangenis werd gebruikt en de plek waar de meest afschuwelijke martelingen hebben plaatsgevonden. Na dit gezien te hebben snap je ook beter de status van het land en de armoede waarin men nu leeft - veel steden zijn in wederopbouw en er is veel constructie.

Omdat we niet om de zoveel dagen een hele lange busrit wilden, stopten we eerst in Kampot. Een beetje slaperig stadje. In dezelfde bus als wij zat een Nederlander die al 3 jaar aan het reizen was. Het kon niet toevalliger dat wij elkaar, nadat de tuktuk ons bracht naar onze accommodatie, weer troffen in hetzelfde hotel. De volgende dag gingen we op pad naar het National Park Bokor, een groene jungle met prachtige uitzichten en een mooie waterval op de top van de berg. ‘s Avonds sloten we het bezoek af met een boottochtje waar we de zonsondergang zagen en vuurvliegjes in de bomen oplichtten.

In het volgende verslag weer meer... Tot gauw!