Het is alles of niets

Helaas, geen blunderen 3.0 dit keer ;-) Het tij is gekeerd, we lijken nu meer geluk te hebben tijdens onze reis, en daar zijn we heel blij mee! De laatste dag in Moskou zijn we, op aanraden van de Australiërs van het eerste hostel, naar het Gorcky Park geweest. Echt een fantastische park voor de inwoners. Het is een plek waar allerlei culturele gelegenheden samenkomen. Er zijn verschillende podia die het mogelijk maken om bijvoorbeeld freestyle breakdance uit te oefenen of deel te nemen aan dans workshops. Alles was ook super verzorgd, en daar staan we soms van te kijken. Prullenbakken zijn namelijk erg schaars.

In de trein hadden we meerdere reispartners in de coupé. We hadden wel het gevoel de enige buitenlander te zijn in de hele trein, we waren een hele bezienswaardigheid voor het volk en bijna niemand sprak Engels. En dan toch door blijven praten in het Russisch tegen ons, onder het mom van 'als ik het op deze manier zeg, misschien snappen ze dan wat ik bedoel'. Uhm, nee, niet helemaal.

Toen we in de ochtend wakker werden hadden we een vrouwtje, afkomstig uit Siberië, als medereizigster. Ze wilde ons van alles vertellen en vragen, maar helaas, we spraken nog steeds geen Russisch. Door gebaren kwamen we er achter dat ze haar ontbijt met ons wilde delen. Super schattig. Vervolgens kregen we een hele fotosessie te zien van Sint Petersburg. Ze begon met foto's in een map, dat was prima. Na de eerste ronde was het zeker nog niet afgelopen. Alle 15 mappen moesten we bekijken. Ik werd er een beetje melig van... Nadat ik mentaal aardig uitgeput was van de foto's, besloot ik even een dutje te doen om bij te komen. Kelly was in dit geval het slachtoffer op het onderste bed, want mevrouw ging vrolijk verder met een aantal mappen met foto's van haar woonplaats. Ik had even een zwak moment en kwam niet meer bij. Ik geloof dat ze mijn lachbui niet echt waardeerde. Ik heb later laten uitleggen dat ze het niet persoonlijk moest opvatten.

De Russen die we tegen zijn gekomen na de steden zijn kortweg in twee categorieën in te delen. Of ze rennen keihard voor je weg, omdat ze gefrustreerd zijn door het niet begrijpen van een vreemde taal, of ze proberen je op alle mogelijke manieren te helpen. In de laatste paar uur van de rit kwam de enige Russische vrouw, die zowaar een aardig woordje Engels sprak, de coupé binnen. Ze functioneerde als tolk voor de onze vriendelijke kamergenoot, maar ze was bovendien blij dat ze Engels kon spreken met buitenlanders in plaats van met alleen haar leerlingen. We waren in de trein sowieso een hele attractie. Een jongen in van de coupé naast ons stond geboeid mee te luisteren naar de vertaling van onze afkomst. Het vooruitzicht op Perm werd er niet beter op aan de hand van deze gesprekken. "Why?" was de uiting van de Russen toen we vertelden over onze volgende bestemming.

Eenmaal aangekomen in Perm zakte de moed een beetje in onze schoenen. Op het perron werden we wederom aangekeken met verbaasde blikken. Wat in godsnaam hebben twee toeristen te zoeken in deze stad was de vertaling. In het hostel waren twee dingen die direct opvielen. Een afbeelding van Perm met 'Holy Bible' en 'Alcohol is niet toegestaan in dit hostel'. Welkom in zwarte kousen land. Hoe zouden we deze dagen door gaan komen, dachten we allebei. Het omgekeerde bleek waar te zijn - we hebben niet alleen hele bijzondere plaatsen bezocht, de reis kreeg zelfs een avontuurlijke tint.

Vrijdag hebben we Perm-36 bezocht. Het hostel was goed voorbereid op gasten die geen woord Russisch spraken. We kregen netjes een set papiertjes mee, met zowel een Engelse als Russische uitleg met invulvelden. Het eerste briefje moesten we aan de kassa geven, daar stond op welke tickets we wilden kopen. Zo hadden we nog een tweede briefje voor de buschauffeur. We voelden ons twee kinderen die voor het eerst naar de supermarkt gaan en een briefje met boodschappen van mama meekregen. Hoe dan ook, het werkt - het was toch wat handiger dan communiceren met handen en voeten. In the middle of nowhere werden we gedropt. Geen bordjes waar we heen moesten... Het zal het zandpad wel zijn. Na 3 kilometer lopen kwamen we gelukkig aan bij het museum.
Perm-36 is het enige voormalige werkkamp van de USSR dat nog over is, (politiek) gevangenen werkten daar voor een periode van vijf jaar, als ze dat al overleefden. Duizenden mensen zijn gesneuveld. De overige kampen zijn allemaal platgelegd. Men probeert de gruwelijkheden uit de geschiedenis zoveel mogelijk te verdoezelen en uit te wissen. Dat maakte het bezoek aan deze plaats des te unieker. Dit kamp was uitsluitend voor mannen. Men mocht eens per 10 dagen douchen, de bioscoopzaal was bedoeld voor hersenspoeling (lees: propagandafilms) en men werd zwaar ondervoed. In een slaapzaal sliepen 250 mannen, maar gezien de grootte van de zalen moeten ze bovenop elkaar hebben gelegen. De Trans-Siberië express is voor een groot deel aangelegd door deze werklieden. De waarde van de mens werd wel duidelijk toen de gids vertelde dat ze liever een mens vervingen dan een set nieuwe kleding (vervoer van middelen was destijds erg duur).

Tijdens de tour kwamen we twee kamergenoten van het hostel tegen. Wat is de wereld toch klein. Na de rondleiding beseften we dat terugkomen misschien wel een uitdaging kon zijn - en dat was het ook. Een bushalte was kilometers verderop en bussen richting Perm weigerden voor ons te stoppen buiten de halte. We besloten maar te gaan liften. Terwijl ik een vrachtwagenchauffeur vroeg om ons mee te nemen, gebaarde hij dat alleen ik mee mocht. Leek me niet zo'n goed idee, dus ik heb de deur maar dichtgegooid. De tweede persoon die voor ons stopte had een auto die niet APK-waardig was. Maar ach... Die 100 kilometer overleven we wel. De Rus reed als een idioot en zijn inhaalmanoeuvres waren behoorlijk spannend. De achtbaan werd compleet gemaakt met keiharde dance muziek van hedendaagse top-40 muziek. Ik geloof niet dat de Rus de songteksten begreep: 'make love, not war, let's hook tonight'. We hebben het lokale leven in ieder geval van dichtbij meegemaakt.

Perm is zo slecht nog niet. De tweede dag zijn we naar de ijsgrotten in Kungur geweest. We stapten uit bij het busstation, maar waar zijn de grotten? Een lief vrouwtje belde haar vriendin op die goed Engels sprak. Via via begreep ze onze wens en zette ze ons voor af voor de ingang. De eerstvolgende tour was na drie uur wachten. Vooruit dan maar... Weinig ijs, veel grot, een gids die enkel Russisch sprak en een kitscherige lichtshow. Als dat niet lokale leven niet is... Omdat we intussen gevorderd waren, hebben we de terugweg naar het busstation weer gelift. Zoals Judith het mooi verwoorde, met onze charmes komen we een eind 'weg'.

De Lonely Planet vertelde ons dat 60% van de Russen onder de armoedegrens leeft, dat werd ook duidelijk in het tweede deel van onze reis. Ondanks dit gegeven kunnen we wel zeggen dat we hier het 'warme' gedeelte van Rusland binnen traden. Hoewel de mensen een stuk minder te makken hebben, zijn ze erg behulpzaam, vriendelijk en bereid om alles met je te delen.

Vanavond verruilen we ons te zachte bed met harde veren wederom voor een houten plank in de trein. We zijn benieuwd of we weer zo warm worden ontvangen in Yekaterinenburg. Tot over drie dagen in Nederland! :-)