Niets is wat het lijkt

Maandag was een bijzondere dag. Met een grote dosis goed humeur stapten we de auto in om te vertrekken naar het Russisch erfgoed. Terwijl we op de Duitse snelweg, om half 3 's nachts, aan het genieten waren van de rust klonk er plotseling een geluid. Een geluid dat er niet hoorde. En inderdaad, nadat we de auto aan de kant van de weg hadden gezet hield 'ie er mee op. Waarschijnlijk de versnellingsbak, maar wat het dan ook was - de auto reed niet verder. Spannend moment, het was toch wel handig om de vlucht te halen. Broerlief kwam, weliswaar met een minder grote dosis goed humeur, onze kant op om ons alsnog naar het vliegveld te brengen. Bedankt, redder in nood :-)

De eerste indruk van Sint Petersburg is ietwat vreemd. Gebouwen zijn of lelijk, of mooi, is onze conclusie. Enigszins jammer is ook de bedrading in de straten - waar je ook kijkt, je uitzicht wordt altijd in stukken gehakt door een netwerk aan kabels boven de straten. Vriendelijkheid onder de Russen in supermarkten is ver te zoeken. Een begroeting is toch echt te veel gevraagd - maar wellicht gewoon de taalbarriere. De taalbarriere heeft ook zo zijn voordelen, geen probleem om ongegeneerd je mening te geven over hetgeen dat hier rondloopt. Het valt mij op dat mensen de meest lelijke of vreemde tatoeages op de meest onpraktische plekken hebben (lees: op je linker bovenbeen 'white' en op je rechter bovenbeen 'pride', en dan een korte broek dagen, of een meisje dat op beide sleutelbenen een tattoo heeft van een doodshoofd, zodat je het op geen enkele manier kunt afdekken), en ten opzichte van de vrouwen voel ik me al snel ondergekleed. Afstanden lopen met hoge hakken en chique jurkjes is geen uitzondering. Dat geeft soms ook wel weer lachwekkende beelden, wanneer meisjes er bijvoorbeeld niet echt op kunnen lopen maar er wel bij willen horen...

Ons hostel is gevestigd in een achterstandswijkje. Het doet me denken aan een wijk waar iedereen dagelijks bij de lokale fabriek werkt, tussen de arbeidershuisjes. Hopelijk voor de inwoners is dat niet het geval.
Op loopafstand zijn alle mooie monumenten te bereiken. Na wat rond te struinen in het historisch centrum hebben we de dag afgesloten met een flinke borrel en beef Stroganoff. Een beetje integreren door mee te gaan met de gewoontes van de Russen ;-) Aan de wodka gebruiken kunnen we intussen wel wennen.

Omdat we de tweede dag zo slim waren om onze identiteit te vergeten, konden we de musea niet in. Het werd dus nog maar een dagje rondhangen in St. Petersburg en de avond afsluiten met ballet. In de buurt van het Mariinsky theater gingen we wat eten, maar we zaten er wat minder relaxt na het checken van de tickets. We zaten niet helemaal goed bij dit theater... Gelukkig kwamen we hier op tijd achter en wist de taxi ons te vervoeren naar de juiste plek van bestemming, het Milaikovsky theater (ja, het lijkt ook allemaal zo op elkaar...) door middel van wat sluiproutes. Het ballet was meer dan de moeite waard, en omdat het leven hier zo zwaar is sloten we de dag wederom af met een borrel.

Aangezien we toch in Sint Petersburg waren, hebben we de Hermitage bezocht. Iedere hal was opnieuw bewonderingswaardig, vol met ornamenten, schilderingen, goud, en allerlei andere versieringen. De kunst was bijna niet nodig, alleen het gebouw alleen was een bezienwaardigheid.

Hangen in het hostel is daarnaast ook een geweldige bezigheid. Wodka mixjes drinken is een gezellige bezigheid met de Aussies, Canadezen en Britten. Morgen ontmoeten we twee van onze mede reizigers in Moskou, en als we het goed hebben begrepen gaan zij ons laten zien waar de beste nachtclubs zijn.

Kortom: we vermaken ons hier prima!

Tot snel. Ik zeg: Nasdrovja!