Jungle, orangoetangs en corruptie

Selamat,

Nog een laatste bericht vanuit het zonnige Indonesie. De tijd is voorbij gevlogen! Ik kan me nog moeilijk voorstellen dat ik vanavond in het vliegtuig naar huis zit.

De laatste dag in Yogyakarta heb ik besteed aan plannen. Werkelijk niemand wist hoe je in Borneo kon komen. Via internet kwam ik er eindelijk achter welke vluchtmaatschappijen richting Tanjung Puting National Park vlogen, maar deze vluchten waren online niet te boeken. Dus dan maar weer terug naar een toeristinformatie loket. Uiteindelijk is het gelukt om voor de volgende dag de vlucht te pakken. Voor de zekerheid besloot ik dezelfde avond van Yogya naar Semarang te reizen, de plaats van vertrek, zodat ik de vlucht niet zou missen. Op weg naar de vertrekplaats van de minibussen kleefde er opnieuw een Indonees aan me. Hij bleef kilometers langs me lopen en ik heb zeker vijf keer gevraagd wat ie van me wilde of wat hij probeerde te verkopen, maar hij bleef volhouden dat ie het gewoon gezellig vond om wat te babbelen. In het gesprek raadde hij me aan om naar het publieke busstation te gaan, die bussen zouden frequenter rijden en het zou bovendien veel goedkoper zijn. Hij bood me dan ook een taxi aan. Waarom niet dacht ik, er zijn zoveel mensen op straat die je vervoer proberen te verkopen. Met backpack en alle andere spullen zat ik overbeladen achterop zijn scooter, was een vrij spannende rit met al dat gewicht. Op het busstation wees hij me waar ik moest zijn, en voor ik het wist zat ik in een lokale bus als enige blanke en zat hij ineens naast me. Hij zou vakantie hebben en een vriend in Semarang hebben wonen die hij wilde opzoeken. Curieus allemaal. Tijdens het zoeken van een hotel zei ie ineens dat ie zijn vriend niet kon bereiken en dat we best de kosten van een hotelkamer konden delen. Ik heb heel duidelijk gemaakt dat ik daar niet van gediend was, en gelukkig had ie kort daarna ook zijn eigen pad getrokken. De volgende ochtend was redelijk stressvol, ik had een taxi besteld die veel te lang vast stond in de ochtendspits en daardoor werd het krap in de tijd om mijn vlucht te halen. Al met al is dat goed gekomen, het geluk van de eeuwige vertraging hier.

Eenmaal aangekomen in Pangkalan Bun werd mij verteld dat de kans vrij klein was dat ik een kelotok kon boeken. vanwege het hoogseizoen. Een kelotok is een boot die over de rivier in het beschermde junglegebied mag varen. Ik besloot in het dorp zelf rond te vragen, maar in het centrum zelf was geen enkel boekingsbureau te ontdekken. Het personeel van het hotel heeft mij uiteindelijk in contact gebracht met Mickey, een van de gidsen die regelmatig deze driedaagse reis verzorgt. Hij heeft kunnen regelen dat ik kon aansluiten bij een koppel dat al een boot had geboekt. De eerste twee dagen stopten we bij drie kampen waar men voedselplatformen heeft gebouwd. De orangoetans krijgen maximaal 25 kilo per dag aan bananen, wat gelijk staat aan een snack, daarnaast zoeken ze hun eigen voedsel. Zodra we het platform naderden werd ons gevraagd om stil te zijn, voor het respecteren van de natuur. Erg frustrerend dat het voor vele toeristen moeilijk is om zich daar aan te houden, zelfs fluisteren is teveel gevraagd; er wordt luidkeels gepraat en gelachen. Het weerhield de orangoetang gelukkig niet om zich te laten zien en de bananen te verorberen, het was prachtig om te zien hoe moeders met hun kroost en de dominante man van het territorium gulzig en vliegensvlug de bananen naar binnen weten te werken. 's Avonds sliepen we op de boot onder een mosquitonet en het eten gedurende dag was verrassend uitgebreid en lekker. Daarnaast wist Mickey enorm veel te vertellen over de levensstijl en gedrag van de orangoetangs, de corruptie in Indonesie en hoe verschrikkelijk slecht de overheid verantwoordelijkheid neemt voor het conserveren van dit schitterende gebied. Terwijl vele vrijwilligers en liefdadigheidsorganisaties proberen meer bomen te planten en milieubewust om te gaan met het ecosysteem, wordt aan de andere kant van het woud massa's aan hectares gekapt zodat er een toegankelijke weg kan worden aangelegd voor de adel. Ook de groeiende industrie is een bedreiging voor het gebied, steeds meer land wordt gebruikt voor het aanleggen van palmolieplantaties. Deze plantaties zorgen niet alleen voor het drastisch verminderen van kostbaar woud, maar ze trekken ook alle grondstoffen uit het vruchtbare gebied, en dat terwijl er al te weinig natuur is voor orangoetang, die bedreigd wordt met uitsterven. Borneo en Sumatra zijn de enige twee gebieden op de wereld waar de aapsoort in het wild leeft. Vreselijk om te horen dat het land er zelf niet bewust mee omgaat en dat geld het opnieuw wint van het behoud van het regenwoud.

Wederom was gisteren een stressvolle dag, met dank aan het georganiseerde aspect van Indonesie. Op het vliegveld werd ons verteld dat niet zeker was of dat de vlucht geannuleerd zou worden of dat ie enkel vertraagd zou zijn. Gelukkig bleef het bij een vertraging van slechts 4 uur, waardoor we de aansluiting op een haar hadden gemist. We hadden nog geluk dat de organisatie verantwoordelijkheid op zich nam en een ander ticket voor ons boekte, met opnieuw een uur vertraging. Geduld wordt bij de Westerlingen flink op de proef gesteld. Op het vliegveld van Denpasar kon ik nog net een biertje drinken met de Australiers (van de Bromo vulkaan) en ze vaarwel zwaaien. De laatste avond heb ik dan ook maar gespendeerd aan de kroeg in Kuta. Nu is het nog een beetje inkopen en voorbereiden voor de vlucht die over een paar uur vertrekt.

Tot morgen :-)
Groetjes!