Cultuur snuiven op alle fronten

Dag lieve allemaal!

Bedankt voor jullie berichten, is ontzettend leuk om te lezen!

Na nog een dag te hebben rondgehangen op Gili Trawangan, ben ik uiteindelijk terug naar Bali gegaan met de boot. Ik had een van de beste plaatsen uitgekozen, naast me zat een Amerikaans meisje die niet goed werd van de boottrip en continu aan het overgeven was. We hadden later nog later een gezellig gesprek; we zouden misschien samen naar de vulkanen in Java gaan, maar daar is het toch niet meer van gekomen. De haven waar ik aankwam was in Padangbai, van Geoffrey hoorde ik dat je in daar fantastisch zou kunnen raften, maar blijkbaar wisten ze dat daar nog niet. Ik besloot eerst maar even wat rond te hangen om te kijken of er leven in de brouwerij was. Nadat ik een kamer had bekeken in een hostel ben ik halverwege van de trap gevallen met backpack wat me een licht gekneusde enkel opleverde. Alle mensen van het hostel schoten meteen te hulp, ze zijn erg zorgzaam en vriendelijk. Diezelfde dag besloot ik maar niet in het dorp te blijven, behalve duiken was er eigenlijk niets te doen, dus ik boekte meteen een bus naar Ubud. Het centrum van de kunstenaars.

In de bus ontmoette ik wederom een Duitse backpacker waarmee ik op hosteljacht ben gegaan. Omdat mijn enkel 's avonds toch wat begon te steken en ik nergens fatsoenlijk steunverband kon krijgen, ben ik voor de zekerheid naar de huisartsenpost gegaan. Behalve het verband kreeg ik ook wat 'pijnstillers' mee, of beter gezegd slaappillen, want ze maakten me compleet van de wereld. Ik heb het maar bij eentje gelaten...

Ubud is een gezellig stadje om in rond te slenteren, er zijn vele kleine winkeltjes die allerlei artyfarty souvenirs aanbieden. Schilderkunst, houtsnijwerk, complete meubels, designlampen, noem het maar op of je kunt het er krijgen. Ambacht is hier in ieder geval nog springlevend. De volgende avond ontmoette ik Jose, die ik tijdens mijn laatste duik op de Gilis heb leren kennen. Jose had vervolgens weer contact met een Canadees, Jay, die al enkele jaren in Ubud woont, en ons diezelfde avond tips heeft gegeven voor bezichtigingen. In zulke gesprekken leer je veel over de Indonesische cultuur. Hij vertelde ons bijvoorbeeld dat het eigenlijk onmogelijk is voor ons om daar vrienden te maken, want ze lachen altijd uit beleefdheid. Achter dit masker is het mogelijk dat ze eigenlijk kwaad op je zijn; gevoelens delen kennen ze niet.

De volgende dag zijn Jose en ik op de scooter de lokale gebieden in gegaan en bezochten we de rijstevelden, Lake en Mount Batur en de hotsprings. De route ging dwars door al het groene van Bali en het eenvoudige lokale leven met steeds weer een fantastisch uitzicht. Onderweg stopten we bij de Hindu tempel Tirta Empul, ook wel bekend als de heilige tempel. De Indonezen bezoeken de tempel in grote getalen, zelfs met het hele gezin, om te offeren aan de Goden en zich vervolgens te reinigen door zichzelf in het water te dompelen. Heel bijzonder om te zien. Later op de dag eindigden we onze tocht bij Hindu tempel Besakih, een gigantisch bouwwerk. Deze was duidelijk een stuk toeristischer, alle verkopers zaten alweer klaar met gekoelde dranken en snacks. In het bovenste en oudste gedeelte werd het een stuk moeilijker om de tempel te betreden, wat we al van tevoren hadden gehoord; een man kwam ons tot irritatie toe vertellen dat we een flink bedrag moesten betalen om vervolgens een offer moesten brengen. Toen ik mijn mandarijn uit de tas haalde en vertelde dat dit ons offer zou zijn voor de Goden, was zijn mond gesnoerd.

Omdat ik toch enigszins een nachtleven mistte, besloot ik toch naar Kuta te gaan, waar ik Jose opnieuw tegenkwam. Al het Indonesische is daar inderdaad ver te zoeken, een zeer Westerse stad. Het vreemde is dat Indo's entree moeten betalen voor nachtclubs, terwijl het voor buitenlanders gratis is. Het wemelt van de Australiers die te herkennen zijn aan het ontelbaar aantal tattoo's op hun lichaam en het vragen van aandacht van elk vrouwelijk wezen. Terwijl ik de opvolgende dag op het strand aan het kijken was naar de surfers -waar Kuta bekend om staat- ontmoette ik Dodo, een local. Hij vertelde dat hij eerdaags zijn familie in Java wilde opzoeken. Toen ik hem vertelde dat ik de Bromo vulkaan wilde bezoeken bood hij aan om mee te gaan zodat hij mij kon rondleiden. Ik had van andere backpackers gehoord dat het meereizen met een local een fantastische ervaring moest zijn, dus ik ben op het aanbod ingegaan. Meteen de dag erna gingen we de bus in richting Probolinggo in Java, wat overigens al miscommunicatie was, want ik had graag een andere vulkaan eerder op de route willen zien. De reis zou zo'n 4,5 uur duren, maar wederom moet je tijd niet te serieus nemen. Vanaf 1 uur 's middags zaten we in de bus, en hij zou vertekken in de middag, dus ik besefte me al dat het weleens 5-6 uur kon zijn voordat ie zou gaan. En jawel, om 6 uur reden we eindelijk weg, want de bus vertrekt niet zonder genoeg passengiers te hebben. De reis duurde ook geen 4,5 uur, maar in totaal 14 uur. We kwamen toen aan in het kleine boerendorp voor het nationale park van de Bromo, waar behalve het spotten van een berglandschap werkelijk niets te doen was. Waarom we daar naartoe zijn gegaan weet ik ook niet. Gelukkig ontmoette ik 's avonds nog twee gezellige Australiers waar ik een biertje mee heb kunnen drinken. Al met al hadden we de dag erna geweldig uitzicht op de vulkanenreeks, omringd door een zee van wolken tijdens zonsopgang en konden we daarna de vulkaan beklimmen. Het landschap was werkelijk adembenemend, net een maanlandschap. Meteen daarna besloten we richting Yogyakarta te gaan. Dodo zei dat een taxi sneller zou zijn dan de trein, dus ik stelde voor om die keuze te nemen. Tijdens de rit vertelde hij eigenlijk te zijn weggelopen van huis, omdat ie van vaders alleen mag trouwen met een rijke vrouw en van moeders alleen mag trouwen nadat hij succes in zijn leven heeft geboekt, en daardoor weg is gelopen naar Bali; hij is 30 en nog steeds niet getrouwd, wat in zijn ogen gelijk is aan een grote mislukking. Zijn plan was dan ook om mij mee te nemen naar zijn woonplek om te laten zien dat hij in de afgelopen jaren Engels heeft leren spreken en daarmee in status gestegen is, wat hem toestemming moet geven om eindelijk te mogen trouwen. Dat vond ik zelf een minder goed idee. Ook de lengte van de rit was opnieuw een enorme teleurstelling, de verwachting om uiterlijk half 8 in Yogya te zijn aangekomen werd 12 uur 's nachts door de trage chauffeur die niet harder dan 50 km/h reed om brandstof te besparen. Eenmaal aangekomen had Dodo vervolgens het grandioze idee om bij een kennis van hem te slapen, maar na een wandeling van een paar kilometer met alle backpackspullen bleek zijn vriend al te slapen en bleek er bovendien geen plaats meer te zijn in het hostel. En alsof dit nog niet genoeg was kwam ie met de mededeling geen geld meer te hebben. Vriendelijk kon ik moeilijk meer blijven, toen ik hem vertelde het reisplan te wijzigingen, had ik een huilende Dodo voor me. Door alle frustraties heb ik vanochtend met opluchting een ticket gekocht voor Dodo voor naar zijn familie, zodat ik niet langer met hem samen hoef te reizen. De cultuurverschillen hebben al het onmogelijke geduld van me gevraagd, ik trok het werkelijk niet langer.

Yogyakarta is weer een compleet andere stad. Vanaf dit punt is het mogelijk om naar de beroemde Boeddhistische tempel Borobudur gaan, op de lijst van UNESCO. Met de scooter ben ik de binnenlanden van Java ingegaan, waar tussen de palmen ineens dit immense meesterwerk verschijnt, verbazingwekkend hoe ze dit hebben kunnen maken. Tot 12 uur in de avond is er veel buitenleven, waar je een onmogelijke keuze moet maken tussen alle Warungs (kleine eettentjes) op straat voor een overheerlijke en verse Indonesische maaltijd. In deze stad zal ik nog een dag verblijven, en dan moet ik voor mijn laatste week een keuze maken om of de oerangutans te gaan zien op Kalimantan of meer van Bali te bezichtingen, afhankelijk van wat beschikbaar is.

Een lang verhaal, hopelijk boeiend genoeg om het uit te lezen ;-)

Ciao!