Genieten van het goede leven

Selamat siang!

Het is intussen alweer een week geleden dat ik ben vertrokken, tijd voor een verslag!

Hoewel de vlucht een half uur vertraging had is de reis goed verlopen. Ik was blij een transfer te hebben geregeld vanuit het hostel, want het eerste geluid op het vliegveld was van tientallen fluitende mensen die elk de concurrentiestrijd aangingen voor het verkopen van vervoer. In het hostel in Sanur waar ik verbleef bleek het vol te zitten met Australiers, waaronder enkele gedateerde bezoekers die maandenlang op dezelfde plek vertoeven. Door het binnenmonds Engels was een gesprek aangaan bijna onmogelijk, ze waren simpelweg niet te verstaan.

Tijdens mijn ontbijt de volgende dag ontmoette ik gelijk een Nederlander, Geoffrey, die getrouwd is geweest met een Indonees en mogelijk ergens een kind heeft zitten (aangezien het kind helemaal niet op 'm leek en zij geen test wilde doen, was het contact al snel verbroken). Ondanks zijn mislukte relatie kwam hij toch regelmatig terug naar Bali om te genieten van het ontspannen en luie leven en van al het moois dat het land verder te bieden heeft... In de breedste zin van het woord. Hij is dus aardig bekend met de omgeving en heeft me dan ook met de scooter wegwijs gemaakt in het kleine stadje. Daar ontmoette ik ook Dirk, een vriend van hem, die al jaren op Bali woont en vloeiend Indonesisch spreekt. Ik heb vele tips van de twee heren gekregen waar ik straks dankbaar gebruik van kan maken. Zo leerde ik mijn eerste zin Indonees, uitgesproken als sing la pie, wat betekent dat je geen geld hebt. Ideaal als wanhopige verkopers je op straat blijven lastig vallen. Overdag mocht ik gebruik maken van de scooter van Dirk en kon ik op mijn gemak een beetje rondrijden. Blijkbaar zijn deze twee heren niet de enigen die voor langere tijd verblijven op Bali, 's avonds in de kroeg zat de hele vriendengroep er ook, die bovendien wat gezelschap hadden besteld. Sekstourisme voor mijn neus.

Aangezien Sanur niet echt een levendige plek is om te verblijven besloot ik nog een dag te blijven en een boeking te maken naar de Gili Islands, die behoren tot Lombok. Ik hoorde van een gezin in het vliegtuig dat Gili de duikplek van Indonesie moest zijn. Dat klonk goed. Opgepropt in de bus en met backpack op schoot reden we naar Padangbai waar we vervolgens met de speedboot naar het eiland Gili Trawangan konden. Onderweg moesten we nog even een stop maken, aangezien we wat bagage verloren hadden. Niet teveel naar achteren leunen, dan blijft de klep van de kattenbak wel dicht :-). Tijdens de bootreis ontmoette ik twee Duitse jongens, waar ik vervolgens bij ben aangesloten om een hostel te zoeken. Later bleek dat ze op het eiland nog hadden afgesproken met twee meiden, dus uiteindelijk werd het een groep van vijf. Leuk om op die manier nieuwe mensen te leren kennen, maar aangezien ik weinig zin had om half te kunnen participeren in hun Duitse gesprekken had ik al snel de neiging om wederom mijn eigen pad op te gaan.

Het eiland is precies zoals je je een paradijselijk landschap kunt voorstellen. Parelwitte stranden, een azurblauwe zee, geen verkeer en alles 'plan plan', zoals de Indonezen dat zeggen. Vooral niet teveel haasten, alles op zijn tijd. Het is heerlijk rustgevend dat er geen auto's rijden en je slechts gestoord wordt door een fietser of een kar die wordt getrokken door een paard. De tweede dag ben ik naar de duikschool gegaan en besloot de vervolgcursus Advanced te gaan doen op het Open Water brevet. Dit houdt in dat je in vijf duiken nieuwe skills leert, waar navigatie en een diepe duik (tot 30 meter) behoren tot de verplichte onderdelen en in de drie andere duiken ruimte is voor eigen interesses. Vanavond ga ik mijn eerste nachtduik doen, met waarschijnlijk vele andere diersoorten, en waarschijnlijk zal ook een van de duiken gericht zijn op fotografie. Met de label Advanced mag ik ook 10 meter dieper duiken, wat natuurlijk meer mogelijkheden biedt. Het koraal is werkelijk fantastisch en er is veel onderwaterleven te zien, waaronder haaien en enorme zeeschildpadden. Ook erg grappig is, is dat iedereen het hier continu koud heeft, "brrr... sooo cold... the water was only 27 degrees celcius!" wordt er iedere keer weer in volle overtuiging geroepen. Ik kijk ernaar en begrijp niet waar ze het over hebben.

Er hangt een fantastische sfeer bij de organisatie, een heel internationale en gepassioneerde groep duikers, en bijna dagelijks zijn er feestjes waar je natuurlijk uitgenodigd bent. Gisteravond was er nog iemand jarig die bezig is met zijn Mastercursus duiken. Gezamenlijk werd er een geweldige villa afgehuurd met zwembad. Geen kostbare voorwerpen in je zak doen werd mij verteld, want ook jij komt aan de beurt om in het zwembad te worden gegooid. Ik was blij met deze tip, ik ging inderdaad met natte kleding naar huis ;-)

Ze doen er alles aan om je zoveel mogelijk thuis te laten voelen op het eiland. De open manier waarop ze met elkaar omgaan is alsof het een grote familie is, en de meesten denken er nog lang niet aan om terug te keren naar huis, tenzij ze moeten vanwege financiele redenen. Sommigen die werken bij de duikschool kunnen rondkomen, afhankelijk van je positie en ervaring, maar de meesten zitten hier voor een half jaar tot een jaar en raken iedere dag hun spaargeld aan om te kunnen leven. Het is dan puur het relaxte leventje en gratis duiken wat zo aantrekkelijk is aan het verblijf hier. De sfeer bevalt me erg goed waardoor het bijna moeilijk wordt om deze plek uiteindelijk te verlaten.

Morgen of overmorgen zal ik verder gaan reizen en eerst teruggaan naar Bali. Waarschijnlijk zal dit eerst nog een gedeelte Bali zijn, en van een duikinstructrice uit Gent kreeg ik de tip een trip te boeken naar de twee mooiste vulkanen in Java: de Bromo en Kawah Ijen vulkaan. Ben benieuwd...

Tot snel allemaal!