Puur Vietnam

De zes uur wachttijd die ik moet overbruggen op het vliegveld van Kuala Lumpur is een mooie gelegenheid om toch nog een blogje te typen over de 2,5 week in Vietnam. Waar zal ik eens beginnen? Bij het begin misschien.

Direct bij aankomst in Vietnam worstelde ik met de vraag of ik het land wel mocht betreden. Ik had namelijk geen cash bij me, en pinnen was geen mogelijkheid omdat ik mijn bank niet had ingelicht over mijn verblijf in het buitenland. De douane concludeerde dat ik maar terug moest gaan naar Kuala Lumpur. Gelukkig kon ik wel internetbankieren en werd ik door twee Nederlanders gered, die wel zo slim waren om cash dollars mee te nemen.

De rieten hoedjes zou je als stereotyperend kunnen noemen voor Vietnam, maar dit is het eerste beeld wat ik zag in de bermen onderweg naar de stad. Ze zijn er druk bezig met het planten van gewassen. De scooters en motoren zijn bovendien in overvloed op de straten, en vaak weten de bestuurders zichzelf drie keer zo groot (en zwaar?) te maken door de lading spullen die ze mee sjouwen op het voertuigje. Stapels eieren, balen met hooi, een colli dozen, veevervoer, of allerhande pluralia - je kunt het zo gek niet bedenken of ze binden het vast aan hun bagagedrager. Daarbij zijn de mondkapjes, het mode-item van Vietnam, niet weg te denken. Op elke hoek van de straat zijn ze verkrijgbaar in 1001 patronen. Een gat in de markt dus. De reden om de kapjes te dragen zijn verschillend: om het stof te mijden, maar ook om de zon af te weren en zo wit mogelijk te blijven. Wit is namelijk mooi en straalt gezondheid uit - het omgekeerde schoonheidsideaal van Nederland.

Diezelfde avond ontmoette ik Margot in het hotel en planden we een busreis naar het noordelijke Sapa - het mekka van de rijstvelden. We hadden al snel de behoefte om de chaotische en drukke stad te ontvluchten. Wat ik niet helemaal had voorzien is dat Sapa een stuk kouder was en dat het uitzicht voornamelijk bestond uit witte wolk. Het uitzicht werd de dag erna wel gevarieerder. De trekking was een heuse uitdaging. We werden verwelkomd door een hele stoet vrouwtjes met traditionele kledij, inclusief baby's op hun rug. Je vraagt je meteen af wat die komen doen, maar overbodig waren ze niet. De eerste afdaling was een grote modderglijbaan. Terwijl wij toeristen bij iedere stap in een spagaat lagen liepen de locals op slippers en laarzen in hoog tempo de heuvels af en hielden ze onze handjes vast. De neonkleuren van mijn nieuwe wandelschoenen waren veranderd in een klonterige bruine massa. Ondertussen genoten we van prachtige uitzichten over de rijstvelden. Na een fles rijstewijn, een heerlijke Vietnamese maaltijd en dikke wollen dekens heb ik heerlijk warm geslapen in de homestay.

Ha Long Bay was de tweede bestemming. Op een boot door het natuurgebied waar het landschap bestaat uit rotspartijen met schitterende, groen begroeide toppen. Dit was duidelijk het toeristische gedeelte van Vietnam. Bij de eerste stop kwamen alle vlaggetjes van troepen toeristen de boten af om de kitsch verlichtte grot met stalagmieten en stalactieten te bewonderen. Margot en ik waren bang dat we terecht waren gekomen in een zwaar toeristische trip; gelukkig was het daarna feest en gezelligheid op de boten. Bijzonder was dat wij wel bier en wodka gratis kregen in het programma, maar moesten betalen voor het water.

De busreizen zijn in Vietnam ook zeker een onvergetelijke ervaring. Het is een soort sardientjes in blik vervoer. Overal liggen mensen - naast, voor, achter, boven je en in de wandelpaden - en de stoelen zijn zeker niet gebouwd op westerse lengtes. Met half opgevouwen benen lag ik naast een volledig gezin achterin de bus. Er werd een waterflesje tevoorschijn getoverd waar een van de kindjes naast me in begon te plassen. Voor mij werkt dit systeem toch anders, mijn wc was gevestigd aan de kant van de snelweg.

In Dong Hoi ontmoetten opnieuw Iris en Jessie, waarmee we in Sapa al de trekking deden. Zij reizen door Vietnam op een motor. Het idee om de bus te verruilen voor een motor begon te kriebelen, maar aangezien ik geen motor kon rijden wist ik niet zeker of het een goed idee zou zijn. Jessie leerde me motorrijden in 10 minuten en de dag erna kocht Margot een motorbike en huurde ik er een voor de laatste paar dagen. Echt fantastisch om de verbaasde koppen van de locals te zien als er niet een, twee, drie maar vier stoere meiden aan komen knallen voor het hostel. Nog leuker als er twee gozers naast komen staan met scootertjes. Mobieltjes en camera's komen tevoorschijn om het tafereel vast te leggen. Dan voel je je wel even stoer.

De eerste dag richting Hue ging voorspoedig. Heerlijk weer, weinig pech en een schitterende route om te rijden. Op een motor beleef je het landschap veel intenser. We passeerden kleine dorpjes waar je de mensen hun ambten ziet beoefenen en aten wat te post schaft onderweg (meestal noodles).

Zo goed als de eerste dag ging met de motor, zoveel pech hadden we de dag erna. De een na de andere motorbike begaf het op eigen wijze, waardoor we verschillende garages on the road moesten raadplegen om het te fixen. Ook het weer veranderde in een niet ophoudende regenbui die de straten veranderden in rivieren. Het regenpak was toen niet echt meer waterdicht.

Op dit moment is het regenseizoen in centraal Vietnam, dat werd ons wel duidelijk. In Hoi An was het meer regen dan niet regen. Na twee dagen regen lag de rivier hoger dan de kade. Toen was ik best blij met mijn poncho met waterpokkenpatroon. Nu maar eens beoordelen of het regenachtige kikkerlandje dit weer kan overtreffen.